Poranek
- Budzą się - westchnęła ściana w kuchni.
- Nie jesteś zbrojona, ale mogłabyś uzbroić się w cierpliwość - odrzekła ściana łazienkowa. - To u mnie będzie większy rozgardiasz. - U ciebie przynajmniej pachnie kawa.
- Nie narzekajcie, zapowiada się taki piękny dzień - rzekła rozmarzona ściana w sypialni, którą właśnie oblał blask wschodzącego słońca.
- Widzisz! Co dzień to samo - rwetes i brzęczenie sztućców. - Chcę jeszcze pospać.
- Weź, otwórz się na świat - rzekło rozmarzone okno, nad którym właśnie podnoszono rolety. - Jak ja.
Popołudnie
- Wrócili, zaraz nas zawalą! - krzyczały podenerwowane ściany w przedpokoju oraz podłoga.
- Spokojnie, to tylko kilka par butów i kurtek... - odrzekła ściana kuchenna, teraz już spokojna.
- Dobrze ci mówić, jak na mnie wszystko się wali... U ciebie znowu zapach mięsa, pieczonych ziemniaków i ziół. Czy ja dobrze widzę? Kupiła mąkę, kakao i migdały?
- Oj, dziś będziemy wszystkie pięknie pachnieć, czuję, że zaraz w piekarniku pojawi się ciasto.
- Przecież nawet nie spróbujecie - ośmielił się wtrącić jak zwykle pomijany w rozmowach sufit.
Wieczór
- Oj, wiesz, jak nas potrafią czasem podzielić te drzwi działowe - rzekła spokojnie ściana w sypialni. Na coś czekała.
- Nie kłóćcie się - odezwały się drzwi balkonowe. - Już wieczór. Maciejka niesamowicie pachnie.
A ja? Na balkonie będę piła kawę i jadła ciasto.
Ale nocą to ściana za łóżkiem w sypialni będzie czytała ze mną kolejną powieść.
Na mur beton.

Poranek
- Budzą się - westchnęła ściana w kuchni.
- Nie jesteś zbrojona, ale mogłabyś uzbroić się w cierpliwość - odrzekła ściana łazienkowa. - To u mnie będzie większy rozgardiasz. - U ciebie przynajmniej pachnie kawa.
- Nie narzekajcie, zapowiada się taki piękny dzień - rzekła rozmarzona ściana w sypialni, którą właśnie oblał blask wschodzącego słońca.
- Widzisz! Co dzień...

Poniedziałek
Kiedy oni wreszcie zwleką się z tych łóżek? Zaraz będą krzyczeć i pchać się do łazienki...
Kuchnia znów będzie zdruzgotana. Zapewne do środy - jak już ustalą czyja teraz kolej na zmywanie.
Koszu trzymaj się! Miejmy nadzieję, że ktoś pamiętał o kupnie nowych worków na śmieci.
Kocie, głośniej! Bo wyjdą wszyscy i nikt Cię nie nakarmi!!!
Dobra, już po 8, teraz spokój do 16...
Sąsiadka znowu uczy dzieci grać "Wlazł kotek na płotek" na pianinie. Mogłaby od czasu do czasu zmienić repertuar.
Czemu nikt nie zamyka tych okien??? Kot ciągle poluje jak opętany na każdego wpadającego do mieszkania owada.
No nie! 16:00 - już pewnie wychodzą z pracy. I po świętym spokoju...
Trzeba się łudzić, że ktoś wpadnie na to, że kuweta już dawno nie była wymieniana...
Kuchnio, czeka Cię istny armagedon obiadowy. Ale nie przejmuj się! Żeby zjeść trzeba najpierw posprzątać bałagan weekendowy. Zawsze to jakiś plus.
No nie, zbliża się 20... Domofonie, jesteśmy z Tobą! Teraz zejdzie się ich gromada. Pewnie karty, gry planszowe i rzutnik ciągną zapałki, które z nich ma dzisiaj najbardziej pracowity wieczór.
23:00 - towarzystwo się wykrusza. Niektóre łóżka już goszczą swoich gospodarzy.
Teraz rzutnik i laptop będą mieli najgorzej... Najwytrwalsi zawsze kończą na filmie.
Wreszcie spokój. Oprócz kota, wszyscy potrzebują kilku godzin snu.
Co przyniesie nam nowy dzień? Oby nie karaoke, bo ten bas z nowych głośników jest jednak mocny...

Poniedziałek
Kiedy oni wreszcie zwleką się z tych łóżek? Zaraz będą krzyczeć i pchać się do łazienki...
Kuchnia znów będzie zdruzgotana. Zapewne do środy - jak już ustalą czyja teraz kolej na zmywanie.
Koszu trzymaj się! Miejmy nadzieję, że ktoś pamiętał o kupnie nowych worków na śmieci.
Kocie, głośniej! Bo wyjdą wszyscy i nikt Cię nie nakarmi!!!
Dobra, już po 8, teraz...

Życie ściany jest ciężkie, oj ciężkie. Stoimy my tu od 50 lat, a tu codziennie jakaś heca, jakieś zamieszanie. Znowu ktoś wchodzi, ktoś wychodzi. Migreny można byłoby dostać, gdyby tylko ściany miały jakąś głowę. Ściany jednak nie mają głowy, co może jest i lepszym rozwiązaniem biorąc pod uwagę, ile udręki płynie z posiadania tej części ciała. Pani ciągle się skarży, że boli głowa, że głowa ciężka, że w głowie zamęt. W całym jej życiu jest chyba jeden wielki zamęt, który przekracza moje ścianie pojęcie.
Jak się jest porządną ścianą, to się stoi prosto, jak się jest mniej porządną – lekko pod kątem. Pani byłaby najgorszą ścianą na świecie, bo nawet nie próbuje stać ani przez minutę! Rano wybiega jak strzała tylko po to, by po chwili równie prędko wrócić, zabrać parę rzeczy i wybiec znowu. Po cóż jej te parę rzeczy? Niby to ściany nie powinno interesować, ale dla nas posiadanie jest raczej objawem głupoty, tak jak wszelkie przywiązanie, a Pani jest przywiązana do tylu rzeczy, iż obstawiam, że musi być wybitną idiotką. Oczywiście jak na ścianie standardy. Niemniej jednak Pani wybiega zawsze, zawsze też wraca, a to wszystko zaś tylko po to, by po kilku godzinach znowu wrócić. Zupełna paranoja. Wszyscy ludzie, których tu widuję, zawsze tak gnają, jakby głupio było im stanąć po ścianiemu i zastanowić się porządnie nad życiem. Ech, skończeni głupcy nie wiedzą, ile tracą, gdy tak lecą przez życie, a ja stoję i widzę więcej, dużo więcej niż oni wszyscy razem wzięci.

Życie ściany jest ciężkie, oj ciężkie. Stoimy my tu od 50 lat, a tu codziennie jakaś heca, jakieś zamieszanie. Znowu ktoś wchodzi, ktoś wychodzi. Migreny można byłoby dostać, gdyby tylko ściany miały jakąś głowę. Ściany jednak nie mają głowy, co może jest i lepszym rozwiązaniem biorąc pod uwagę, ile udręki płynie z posiadania tej części ciała. Pani ciągle się skarży, że...

Nie wiem, nie wiem co ona ma w głowie. Jestem taka obolała tym ciągłym szarpaniem. Urodziłam się czysto piękna świeża i bielutka. Taaak, takiej mi było najlepiej.Moja dziewicza młodość nie trwała jednak długo Przyszła pokręciła noskiem, tupnęła nóżką i orzekła "Nuuuda!". Ze ja niby nudna jestem! No i zrobili mnie na szaro. Miałam szarą, jesienną, szarugową depresje przez jej humory. I gdy już prawie opanowałam trudną sztukę samoakceptacji po wielu godzinach ciężkiej pracy terapeutycznej z podłogą, gdy już wierzyłam,że szary jest modny , uniwersalny i pasuje do wszystkiego znowu zamiana. Ze jestem zbyt oczywista i nic nie wyrażam-takie zarzuty usłyszałam! No to teraz wyrażam-jestem zielona! Nie zielenią świeżą i wiosenną, którą widzę z okna, tylko ciemną, poważną i majestatyczną. Czasem myślę, że jestem jej odbiciem. Jej myśli, marzeń, stanu ducha... Tylko tego jej chłopa mi szkoda, ciągle z pędzlem lata...

Nie wiem, nie wiem co ona ma w głowie. Jestem taka obolała tym ciągłym szarpaniem. Urodziłam się czysto piękna świeża i bielutka. Taaak, takiej mi było najlepiej.Moja dziewicza młodość nie trwała jednak długo Przyszła pokręciła noskiem, tupnęła nóżką i orzekła "Nuuuda!". Ze ja niby nudna jestem! No i zrobili mnie na szaro. Miałam szarą, jesienną, szarugową depresje przez...

Gdyby nasz dom mógł mówić, myślę że stwierdziłby, że jesteśmy fajną rodzinką, która bardzo się kocha, ale w której panują też złe dni, pełne kłótni i wzajemnych pretensji. Myślę, że jesteśmy całkiem normalną rodziną, nie wyróżniamy się niczym szczególnie, no może poza tym, że więź która nas łączy jest nie do przerwania.

Gdyby nasz dom mógł mówić, myślę że stwierdziłby, że jesteśmy fajną rodzinką, która bardzo się kocha, ale w której panują też złe dni, pełne kłótni i wzajemnych pretensji. Myślę, że jesteśmy całkiem normalną rodziną, nie wyróżniamy się niczym szczególnie, no może poza tym, że więź która nas łączy jest nie do przerwania.

wiecznie ich ciągle gdzieś gonią, wieczorem chwilę porozmawiają, tylko psa mi żal...

wiecznie ich ciągle gdzieś gonią, wieczorem chwilę porozmawiają, tylko psa mi żal...

Właściwie od niedawna mieszkam w moim domu... Zaczął on być budowany kilka dni po moich narodzinach na działce, którą moja młoda mama dostała od swojego dziadka. Przy jego budowie pomagała cała rodzina. Pracowali przy nim czterej bracia mojego taty, brat mojej mamy, dziadkowie i ekipa budowlana zaprzyjaźniona z moim dziadkiem, ojcem mamy. Jednak trudny charakter mojego ojca i jego szalone decyzje sprawiały, że do ukończenia 7. roku życia nie zagrzałam nigdzie miejsca. Potem moi rodzice się rozwiedli. Nasz prawie wykończony domek stał pusty wiele lat, aż do zakończenia procesów sądowych. W końcu, kiedy moja mama podniosła się po wielu sporach o mnie i o nasz dom, do domu trafiły meble i z czasem my obie, ja i moja mama. Minęło 4 lata od czasu, gdy się tutaj przeprowadziłam. Kocham swój dom. Wreszcie nie muszę gnieździć się w jednym pokoju z mamą i babcią. Mam ogromny pokój, który wydaje mi się przytulny. I tylko on wie, jakie szaleństwa się dzieją, kiedy siedzę w nim sama za zamkniętymi drzwiami. Widzi kiedy jestem zła, kiedy przechodzę trudne chwile i tęsknoty za bliskimi... Ale jest świadkiem moich napadów pasji, zachwytów w trakcie czytania książek i dzikich tańców, kiedy wychodzi nowa piosenka mojego ulubionego zespołu. Nie obawiam się jednak tego, ile mój dom, a zwłaszcza pokój o mnie wie... Bo wiem, że nikomu tego nie zdradzi. Ale na pewno ma mnie za wariatkę.

Właściwie od niedawna mieszkam w moim domu... Zaczął on być budowany kilka dni po moich narodzinach na działce, którą moja młoda mama dostała od swojego dziadka. Przy jego budowie pomagała cała rodzina. Pracowali przy nim czterej bracia mojego taty, brat mojej mamy, dziadkowie i ekipa budowlana zaprzyjaźniona z moim dziadkiem, ojcem mamy. Jednak trudny charakter mojego ojca...

7.00. Jak zwykle ma problem ze wstawaniem. Ustawia ten budzik za wcześnie, bo lubi się wylegiwać. Wstała zrobić ciepłą herbatę i wyleguje się z nią.
8.00 A teraz pędzi szukajac bluzki. Przecież ją wyjęła i leży na fotelu. Gapa.
9.00- 16.00 Nie ma, cisza przytłacza. Gdy jest w mieszkaniu zawsze gra radio. Boi się ciszy. Dziwna dziewczyna, która przy ludziach się uśmiecha, ale gdy jest sama często płacze. Lubi operę, musicale, ale słucha też disco polo. Ten jej facet często narzeka na ten ostatni gatunek muzyki. O, przy nim się śmieje tak szczerze. I ta przyjaciółka co ją czesto odwiedza. Ma śliczne loki. Przy niej też jest szczęsliwa. Dużo rozmawiają, oglądają seriale. Nawet wczoraj wpadła by obejrzeć odcinek "Przyjaciół". Są też inni przyjaciele, taka mała blondyneczka. Ostatnio często się spotykały, bo pisały publikację naukową. Tyle fachowego słownictwa. Jest taka jeszcze jedna, też kręcona blondi. Wpada czasami: piją wino i śmieją się. Częściej jednak rozmawiają przez telefon.
17.00 Je obiad i zajmuje się pracą. Ileż można. Siedzi w tym laptopie.
19.00 Zajęła się życiem. Jakiś film albo wyjście na miasto. Niech coś robi, zasługuje.
23.00 Wraca umyta i pachnąca. Te maseczki, maski do włosów. I tak jest piękna. Modli się i gasi lampkę. Ale laptop ma włączony. Ostatnie rozmowy i spać. Dobranoc księżniczko.

7.00. Jak zwykle ma problem ze wstawaniem. Ustawia ten budzik za wcześnie, bo lubi się wylegiwać. Wstała zrobić ciepłą herbatę i wyleguje się z nią.
8.00 A teraz pędzi szukajac bluzki. Przecież ją wyjęła i leży na fotelu. Gapa.
9.00- 16.00 Nie ma, cisza przytłacza. Gdy jest w mieszkaniu zawsze gra radio. Boi się ciszy. Dziwna dziewczyna, która przy ludziach się uśmiecha,...